Biegniemy przez życie tak szybko, że umyka nam często to, co najważniejsze. Przelatują nam przez palce najpiękniejsze momenty i spotkania. Być może zbyt często mamy wrażenie, że dni mijają zbyt szybko, że jest w nich za mało treści, która by im nadawała więcej sensu. W liturgii Kościoła są takie momenty, kiedy pozwalamy sobie na to, by zwolnić. Wielki Post to nie tylko jakiś etap w roku liturgicznym, ale to wielkie wyhamowanie w bezsensownym często pędzie. To wielka szansa dla nas, byśmy przerwali nasz bieg nie wiadomo za czym. Środa Popielcowa ma w sobie wiele przejmujących treści, być może dlatego nadal cieszy się to święto sporą popularnością wiernych. Ewangelia o autentyczności nawrócenia, o szczerości ludzkiej modlitwy, postu i jałmużny, a zwłaszcza gest posypania głów popiołem, muszą robić wrażenie na niejednym sercu. Przypominają o tym, co najważniejsze i najpiękniejsze w naszym życiu. Przypominają, że gdzieś w nas, między wierszami codzienności dobry Bóg największy ukrył skarb. Niech to, co z naszym wnętrzem zrobi i Popielec i Wielki Post wydaje jak najtrwalsze owoce.
ks. A.Witkowski